Er is geen eenduidige manier om het geluid van Curtis Harding uit Michigan te omschrijven, behalve dan dat het altijd emotie weet op te roepen en luisteraars onmiddellijk weet te boeien. Bijna tien jaar na zijn solocarrière - na de eerste jaren als achtergrondmuzikant van CeeLo Green en als lid van het Black Lips zijproject Night Sun - laten zijn drie albums een progressie in zijn geluid horen. Met elk project probeert Harding het minimalisme achter zich te laten en nieuwe lagen en texturen in zijn muziek aan te brengen. Toen Curtis Harding zijn debuutalbum 'Soul Power' (2014) doopte, loog ie er niet om: met een stem als de zijne is elk nummer een ware tour de force. Maar zijn muziek is even goed een anachronistisch en tijdloos, een terugkeer naar de fundamenten van black music. Curtis springt in de teletijdsmachine richting jaren 60 om ons via gospel en blues emoties als pijn, plezier, verlangen, zachtheid, verdriet en kracht over te brengen. Al wil de rock-'n'-roller ook niet te hard in het verleden blijven hangen. Na een paar jaar pauze keert Harding terug met het album "If Words Were Flowers", waarvan de single "Hopeful", een ode is aan de Black Lives Matter-beweging, en met een goeie mix tussen soul, r&b en gospel ervoor zorgt dat dit nummer zijn titel meer dan waarmaakt.

Curtis Harding maakt naar eigen zeggen 'Slop 'n Soul'. Waar dat vandaan komt? Slop is een term die in de zuidelijke delen van de Verenigde Staten wordt gebruikt voor overblijfselen (van eten). Curtis brengt in zijn muziek overblijfselen van muziekstijlen uit het verleden samen en vermengt dit met de basis van zijn geluid: soul. Hoe dat in de praktijk klinkt? Als een mix van R&B, blues en retro-soul, zonder hierbij ouderwets te klinken. In 2014 brak hij door met zijn debuutalbum "Soul Power", waarmee hij zich meteen gekroond heeft tot de nieuwe prins van de soul. Het album doet een frisse wind waaien door een straatoud genre. Harding brengt de soul zoals die ooit bedoeld was: rauw, broeierig, heerlijk rammelend en bovenal swingt het enorm. Harding's songschrijverij kent op deze plaat weinig gelijken en de toewijding spat werkelijk van elke song, maar als u alleen maar houdt van uiterst experimentele muziek die dwangmatig op zoek gaat naar radicale vernieuwing, dan moet u niet aanbellen bij deze man. Voor passie, vuur en een voorliefde voor één van de heerlijkste genres uit de soulmuziek kan u echter geen beter adres vinden. Hetgeen we ook kunnen zeggen van de opvolger "Face Your Fear" uit 2017, waarop producers Danger Mouse en Sam Cohen de soulmuziek van de Amerikaanse muzikant alle kanten op slingerden en voorzagen van een fascinerend geluid: soul met een mespuntje jazz, wat vuile garagerock, een warme gospelgloed of zelfs een potige funkgroove.

Zijn nieuwe, derde album "If Words Were Flowers", bouwt feitelijk ook voort op de multidimensionaliteit van zijn bejubelde tweede plaat. Op deze nieuwste inspanning levert de multi-instrumentalist een breed scala aan eclectische liefdescomposities en kiest hij ervoor om zich te richten op de meer positieve en hoopvolle kant van het leven. Harding verwerkt iets meer opvallend nog elementen van jazz in zijn mix terwijl hij ook zijn gospel roots omarmt. Die soulvolle basis die zijn geluid omsluit, blijft op het hele album prominent aanwezig, terwijl de jazz- en gospelinvloeden door de plaat heen blijven hangen en een mozaïek vormen. Zijn thematische inspiratiebron voor "If Words Were Flowers" is namelijk de al in 2003 overleden Nina Simone, maar ook is deze plaat geïnspireerd op een oud gezegde van zijn moeder dat hem is bijgebleven, en zinspeelt op het tonen van respect en het waarderen van mensen nu ze er nog zijn. Doorheen het album benadrukt Harding de nood aan meer liefde in deze moeilijke tijden, en wil hij vooruit kijken op een reflectieve manier in plaats van stil te staan bij de negativiteit.

Het reeds vermelde "Hopeful" zet de toon, met een zuiver gevoel dat het belang van veerkracht benadrukt. Harding illustreert de ontberingen waar zwarte mensen mee te maken hebben en de noodzaak om vooruit te komen, terwijl hij een eerbetoon brengt aan degenen die hun leven verloren. In plaats van stil te staan bij trauma's, kiest Harding een positief perspectief en laat hij horen hoe belangrijk het is om te zoeken naar het licht in de duisternis. De eerste helft van de plaat is levendig, beweegt zich in een orkestrale richting, met koorharmonieën, blazers en strijkers die goed samengaan met Harding's leidende vocalen. "Explore" is een door percussie gedreven liefdesballade die tegen het einde aanzwelt dankzij strijkers en een verleidelijke theremin-solo. De laatste paar nummers hebben een melancholische maar reflectieve toon. Het experimenteren gaat door met de toevoeging van de fluit in "So Low", een saxsolo in "Forever More" en de prominente toetsen in "It's a Wonder". "If Words Were Flowers" is geproduceerd door Sam Cohen, die dit keer samen met Curtis Harding tekent voor de productie en is Harding's meest experimentele plaat tot nu toe, die een breed scala aan genres aansnijdt. Cohen heeft het album prachtig ingekleurd met subtiele blazers, hier en daar flink aanzwellende strijkers en in een aantal tracks fraaie koortjes van vrouwenstemmen. Deze geweldige plaat dient dan ook als een herinnering om vooruit te kijken en het belang van liefde in deze chaotische tijden.